در این جلسه که به یاری خداوند در 13 اسفند 94 برگزار شد، دو غزل از دیوان شمس به دوستان تقدیم شد. غزل شماره 1855 در پاسخ به سوال دوستانی که در گروه تلگرامی، سوالاتی پیرامون مفاهیم این غزل پرسیده بودند. چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون؟ دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون.
غزل دوم غزل شماره 539 دیوان شمس بود.
مستی سلامت می‌کند پنهان پیامت می‌کند آن کو دلش را برده‌ای جان هم غلامت می‌کند
موضوع اصلی که این غزل متکفل بیان آن است، موضوع تسلیم شدن در برابر قدرت قاهر الهی است.
در مورد موضوع جبر و اختیار مباحث کلامی و فلسفی زیادی گفته شده است. فعلا به آنها کاری ندارم. یک نکته مهم در اینجا وجود دارد.
آیا انسانی که سوال در باره جبر و اختیار می پرسد، دقت کرده است که چگونه در حال تباه کردن عمر خود در یک جبر خودساخته است؟
توضیح این که:
ما گرچه احساس اختیار می کنیم اما در بسیاری از موارد مهم زندگی، خود را به دست جبر می سپاریم. آیا در تصمیم گیری ها، واقعا فارغ از این عمل می کنیم که دیگران در باره ما چه خواهند گفت؟ آیا در انتخاب مذهب و روش زندگی فارغ از جبر محیط و وراثت عمل می کنیم؟
تنها کافی است در تک تک تصمیم گیری های خود دقت و تامل کنیم. این دقت و تامل باید فارغ از هرگونه قضاوت در باره خویشتن باشد. چه تایید خویش باشد چه تقبیح خویش. فارغ از هر قضاوت و توجیهی به خود و انتخاب های خود نگاه کنیم. ببینیم آیا خود، خودمان را به دامان جبر نمی اندازیم؟
وقتی این موضوع به اندازه کافی برای ما روشن شد، دیگر کسی را برای کاستی های زندگی خود مقصر نخواهیم کرد. حتی تئوری جبر و اختیار را.
