جلسه هفتم انس با مولانا

خداوند را شاکرم که توفیق داشتم امروز، پنجشنبه 17 دی ماه 94 در خدمت همراهان عزیز باشم در جلسه هفتم محفل انس با مولانا.

موضوع این جلسه موضوعی بسیار مهم بود. انسان درون ریشه و انسان برون ریشه. در تبع این موضوع، بحث شجاعت و اعتماد به نفس نیز مطرح گردید و این جمله تاکیدی به دوستان اهداء شد:

من به وجود خود و قابلیت ها و توانایی هایی که دارم افتخار می کنم و شاکر خداوند هستم که به من حیات و علم و نیرو داد.

انسان دلیر و با شهامتی که نیروی خود را از درون خود می گیرد مصداق این غزل مولانا خواهد بود: 

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

خون انگوری نخورده باده شان هم خون خویش

متن کامل این غزل در این جلسه مورد بررسی قرار گرفت.

خویشتن دوستی و نفس لوامه

این مطلب در پاسخ به سوال یک دوست عزیز به نگارش درآمده است.

متن سوال:

در کتب روانشناسی و خودیاری، از مفهومی تحت عنوان خویشتن دوستی و عدم سرزنش خود و از خود انتقاد نکردن و احساس گناه نداشتن مدام بحث می شود. این موضوع با بحث نفس لوامه که در ادبیات دینی کاربرد دارد چگونه مطابقت پیدا می کند؟

پاسخی که به نظر من می رسد:

در واقع نه تنها تضادی بین این دو اندیشه نیست، بلکه باید گفت نفس لوامه (که دور کننده انسان از انحرفات است) زمانی می تواند به درستی عمل کند که شخص، خویشتن دوست باشد و از خود انتقاد نکند. به ظاهر متناقض می نماید اما در واقع تناقضی در کار نیست. به وجود آمدن این تناقض، به این دلیل است که ما مفهوم نفس لوامه را به درستی متوجه نشده ایم و برداشتی از آن داریم که با خویشتن دوستی سازگار نیست. البته خویشتن دوستی را هم به درستی درک نکرده ایم که در ادامه توضیح هر دو خواهد آمد.