با کمال تاسف چند سالی است که ظواهر امور دینی و برخی از مستحبات (که امروز شاید حتی از منظر الهی مستحب هم نباشند) چنان ارج و قرب پیدا کرده اند که صحبت در مورد آن دشوار شده است. گوئی هاله ای از تقدس به دور آن کشیده شده است و افراد جرأت نمی کنند این گونه اعمال را در بوته نقد بگذارند.
یکی از این اعمال پیاده روی به سوی حرم ائمه است و یکی دیگر اعتکاف. در این مقال قصد دارم در مورد پیاده روی صحبت کنم.
روش جهادی آن نیست که نسبت به مخالفین و دشمنان خود خشونت بورزی و هیچ انعطافی نشان ندهی.
روش جهادی آن نیست که کینه های دیرین را در ذهن خود زنده نگه داری و به دنبال فرصت برای کوبیدن حریف باشی.
روش جهادی و زندگی جهادی آن است که هرگز و تحت هیچ شرایطی از مخفی کاری برای رسیدن به هدفت استفاده نکنی. بلکه هر هدفی برای خود در نظر گرفتی، با روش های انسانی آن را پیگیری کنی و اگر کسانی سد راه تو شدند، در دفاع از هدفت، قد علم کنی و به کنج مخفی کاری نخزی. از روش پیچاندن یا دور زدن حریف استفاده نکنی.
زندگی جهادی، یعنی زندگی بدون ریا، بدون رشوه، بدون رانت، بدون شنود، بدون سیاست ورزی های مزورانه و شیطانی.
زندگی جهادی یعنی زندگی در شفافیت و تمامیت.
(تمامیت یعنی یکپارچگی، یگانگی، Integrity)
