اگر خودت صدای خودت را در نماز نشنوی، خداوند هم نخواهد شنید. اگر می خواهی ببینی نمازت تا چه حد مورد قبول واقع شده است ببین آیا روی خودت اثر داشته است یا نه. منظور از «اثر» این نیست که در بیرون نماز، چون خودت را نماز خوان می دانی برخی کارها را بکنی یا نکنی. بلکه منظور آن است که در حین نماز و دقیقا در دل نماز آیا از نماز خودت اثر می پذیری یا نه. اگر نماز بر خودت اثر نداشته باشد، مقبول درگاه احدی نیز نیست.
ــــــــــ
اخیرا وقتی کلمه «زیارت قبول» را می شنوم یا بر تابلوئی می بینم، از آن خنده ام می گیرد. زیارت یعنی ملاقات. من به ملاقات بزرگی می روم. هدف من آن است که بروم و او را ببینم. اگر بروم و موفق به دیدن او شوم که به هدف خود رسیده ام و اگر موفق نشوم، پس از بازگشت از سفر، اگر هزار بار هم به من بگوئید دیدار شما با فلان کس پر خیر و برکت باد، هیچ اثری بر من نخواهد داشت. چرا که اصلا دیداری واقع نشده است.
زیارت ائمه و اهل قبور نیزهمین حکم را دارد. ولی افسوس که ما خود را از خدا طلبکار می‌دانیم و می‌خواهیم برای «دیداری که انجام نشده است» به ما مزد دهد! آن کس که به آن دیدار توفیق یابد. هیچ مزدی از خدا نخواهد خواست. آن دیدار، خود مزد خود است. کسی که موفق به زیارت واقعی امام یا پیامبری شود، چنان وجد و طربی در خود احساس می کند که دیگر نه به دنبال مزدی دیگر است و نه به تبریک و «زیارت قبول» من و تو نیاز دارد.
