امروز 14 آبان نود و چهار بعد از یک وقفه یک و ماه و نیمه، توفیق یافتیم به کمک دوستان عزیز، جلسه سوم محفل انس با مولانا را برگزار نمائیم.
با توجه به مقارنت این جلسه با ماه محرم، قدری در مورد دیدگاه مولوی نسبت به مرگ گفتگو شد و به دنبال آن غزل شماره 728 دیوان شمس به دوستان اهدا شد. این غزل، در عید قربان نیز خوب است مورد توجه واقع شود.
متن غزل شماره 728:
از دولت عشق پیکارها آسانتر از کار برد سلاح و جنگ افزار به پیروزی می رسد.
بار تو، وزن سنگین همه معایبی است که در دیگران یافته ای. پس دیگر چرا گله می کنی؟ مگر خودت این معایب را نیافته ای و کشف نکردهای؟پس تماماً متعلق به خود توست.
امروز 26 شهریور نود و چهار برای برگزاری جلسه دوم محفل انس با مولانا گرد هم آمدیم. جلسه امروز در منزل یکی از دوستان علاقمند برگزار شد.
در باره ضرورت برگزاری این گونه جلسات و نیاز عصر حاضر صحبت شد سپس سیر تحول روحی مولانا مورد توجه قرار گرفت و در ادامه غزل شماره 1393 دیوان شمس که بیانگر تحول روحی عظیم مولوی است به دوستان هدیه شد.
امروز دوازدهم شهریور سال نود و چهار، اولین جلسه محفل انس با مولانا به صورت رسمی برگزار گردید. یک کلیپ تأثیر گذار در مورد آفرینش انسان و زندگی پس از مرگ به نام Egg برای دوستان به نمایش درآمد و غزل شماره 2214 دیوان شمس قرائت شد و مورد بررسی قرار گرفت.
غزل شماره 2214 دیوان شمس:
نویسنده: گرگوری دبلیو لستر / برگردان: علی محمد طباطبایی
از آنجا که باور های ما برای افزایش توانایی در مبارزه برای بقاء در نظر گرفته شده است، بنابراین آنها به جهت مسائل زیست شناختی به نحوی طراحی شده اند که در برابر تغییرات به شدت مقاوت کنند. برای تغییر دادن باور ها انسان های شک اندیش باید در کنار مورد بحث قرار دادن داده ها و اطلاعات موجود در مغز، موضوعات مبتنی بر بقاء در مغز را مورد ملاحظه قرار دهند.
امروز، هشتم مرداد ماه سال نود و چهار با تعدادی اندکی از دوستان اهل ذوق گرد هم جمع شدیم تا در باره برگزاری جلساتی معنوی و فرهنگی، تبادل نظر کنیم.
بنا شد اسم جلسه، محفل انس با مولانا باشد و روال کار به این صورت باشد که جلسات به صورت پانزده روز یک بار برگزار گردد. در هر جلسه، غزلی از دیوان شمس خوانده شود و مورد بحث و بررسی قرار گیرد.
امروز غزل شماره 2444 دیوان شمس به دوستان اهدا شد:
غزل شماره 1685 دیوان شمس:
ای مطرب این غزل گو کی یار توبه کردم
از هر گلی بریدم وز خار توبه کردم
بیشتر ما، با چسبیدن به گذشته یا نگرانی برای آینده، امروز و حال خود را ضایع می کنیم و از آنجا که حال، یا (Present) تنها سرمایه ماست، ضایع کردن آن یعنی از دست دادن کل موهبت حیات.
این مطلب آن قدر مهم و تاثیر گذار است که چندین کتاب از نویسندگان مهم و تاثیر گذار دنیا در مورد آن موجود است. مثل لحظه های حقیقی (باربارا دی آنجلیس) و نیروی حال (اکهارت تول)
اکنون بنا ندارم به طور مفصل در این باره سخن بگویم که سخن گفتن در این مورد مجالی به اندازه یک کتاب می طلبد. تنها بنا دارم به یکی از مصادیق چسبیدن به گذشته اشاره کنم.
خداوند کریم را شاکرم که سال 93 نیز با همه فراز و نشیب هایش به خیر و نیکی گذشت.
در این سال با نتورک مارکتینگ شرکت نیوشانیک آشنا شدم و در جمع همکاران آنجا دوستان بسیار خوبی یافتم. خدا را شکر.
ابتدای سال 93 در ایام تعطیلات عید در حالی که داشتم مطلبی را برای یکی از بستگان توضیح می دادم، یکی دیگر از اقوام گفت آیا این مطلب را از دبی فورد نقل می کنی؟ گفتم نه. او را نمی شناسم. کتاب نیمه تاریک وجود را به من معرفی کرد و همان روز فایل های صوتی آن را دانلود کرده شروع به گوش دادن کردم.
بعد از مدتی آن کتاب را خریداری کرده مطالعه کردم.
ـــــــــــــــــــــــ
در یکی از جلسات شرکت نیوشانیک، مجید رضایی عزیز کتاب تئوری انتخاب نوشته ویلیام گلسر (ترجمه علی صاحبی، نماینده رسمی ویلیام گلسر در ایران) را معرفی کرد. آن را هم مطالعه کردم. فوق العاده بود.
وقتی این کتاب را خواندم، با خود گفتم کاش بتوانم از این کتاب به تعداد زیاد خریداری کرده به همه دوستان هدیه دهم. اما شما منتظر آن روز نمانید. خودتان کتاب را تهیه کنید و بخوانید اگر این کار را بکنید، اذعان خواهید کرد که این کتاب، یکی از بهترین هدیه هایی بوده است که به خود داده اید.
ـــــــــــــــــــــــ
کتاب دیگری از دبی فورد: چرا آدم های خوب کارهای بد می کنند. این کتاب هم از توشه های سال 93 برای من شد.
دبی فورد، انسان بی نظیری است. تا اعماق وجود انسان را کاویده است. توصیه بنده این است که همه کتاب های این نویسنده را بخوانید.
ـــــــــــــــــــــــ
و در آخر، کتاب جهان هولوگرافیک. این کتاب را نه می گویم بخوانید نه می گویم نخوانید. اگر روزی تان باشد، خودتان به سوی آن جذب خواهید شد و آن را مطالعه خواهید کرد.
کتاب جهان هولوگرافیک کتاب سنگینی است. نه از نظر متن. بلکه از این نظر که با باورهای مألوف ما فاصله زیادی دارد. در همه چند سال اخیر، این کتاب جزو کتاب های بسیار بسیار فوق العاده و حیرت انگیز برای من بوده است.
مطمئنا بسیاری از مردم، بیش از نود درصد ایشان، از این منظر به موضوع حجاب در جامعه ایران نگاه نکرده اند.
پس از انقلاب، در طول این 36 سال، تقریبا همه کسانی که وارد این موضوع شده اند، از این دیدگاه به پوشش بانوان نگریسته اند که از منظر فقهی در این زمینه مکلفیم به گونه ای خاص عمل کنیم و هر آن کس که به شکل دیگری عمل کند، بی حجاب یا بد حجاب است. تقریبا می توان گفت غیر از این دیدگاه، هیچ دیدگاه دیگری عرض اندام نکرده است. البته بر صاحب نظران روشن است که همه کسانی که سنگ احکام فقهی را در این زمینه به سینه می زنند، صرفا دغدغه احکام شرعی را ندارند. بلکه در این موضوع به خصوص، بحث باورهای عرفی و غیرت مردسالارانه در جوامعی مثل ایران، غلبه دارد. اگر کسی بخواهد خود را مورد کنکاش دقیق قرار دهد کافی است با خود فرض کند که از امروز نداشتن حجاب از نظر شرعی مجاز است. آیا حاضر است بدون احساس ناخوشایند روش خود را تغییر دهد یا نه؟ اگر نمی تواند باید بداند که حجاب برای او عادت شده است نه امتثال فرمان الهی.
امروز وارد بحث شرعی حجاب نمی شوم. بلکه نظر شما را به منظری دیگر جلب می کنم.
این یک موضوع مفصل است. اکنون آن را از یک جنبه مورد اشاره قرار می دهم. به این چند مثال خوب دقت کنید:
زمانی دکارت، در همه ی باورهای خود تردید کرد و همه را کنار گذاشت و بنیان فکری خود را از نو بنا نهاد.
شبیه به چنین اتفاقی در زندگی من نیز رخ داد اما به صورت یک توفیق اجباری. و بدین سان یکی از اتفاقات خیلی خوب زندگیم به تلخی رقم خورد !
در اوان جوانی گمان می کردم همه ی حق، نزد ماست و غیر ما، یا باطلند یا به اندکی از حق وقوف دارند. به تدریج که به سوی بالغ شدن گام برمی داشتم دریافتم که هستی، چنان عظیم است که هیچکس نمی تواند ادعای حقانیت مطلق کند. در نزد هر قومی، بهره ای از حق و حقیقت هست. چیزی که این روند را تسریع کرد، عملکرد ناصواب کسانی بود که مصداق بارز این ابیات حافظند:
| واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند | چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند | |
| مشکلی دارم ز دانشمند مجلس بازپرس | توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند | |
| گوییا باور نمی‌دارند روز داوری | کاین همه قلب و دغل در کار داور می‌کنند |
نشست و برخواست و گفتگو با برخی از مدعیان و تامل در منش ایشان و بسنده نکردن به سخنان زیبایشان، مرا به آنجا رساند که به بسیاری از مدعیان نمی توان تکیه کرد. باید خود، حقیقت را بیابی. دست از تقلید بردار و دریچه جان خود را به روی تجربه های آسمانی باز کن. مولوی چه زیبا گفته است:
گوشم شنید قصه ایمان و مست شد کو قسم چشم؟ صورت ایمانم آرزوست.
پنج مطلب زیر نیز با این مطلب در ارتباط است:
دیشب خواب عجیبی دیدم. آن را اینجا نقل می کنم. شرح و بسطش بماند برای بعد.
خواب دیدم روزنامه کیهان یک صفحه از یک شماره روزنامه کیهان متعلق به 35 سال پیش را تجدید چاپ کرده بود و آن را به قیمت هزار تومان می فروخت.
من یک برگ آن را خریدم. مطلب جالبی نظرم را جلب کرد. آن مطلب این بود:
عقیده، یک قاب (فریم یا قالب) مقدس است که آن را برمی گزینیم تا بتوانیم درون آن به گناه بپردازیم!
با کمال تاسف چند سالی است که ظواهر امور دینی و برخی از مستحبات (که امروز شاید حتی از منظر الهی مستحب هم نباشند) چنان ارج و قرب پیدا کرده اند که صحبت در مورد آن دشوار شده است. گوئی هاله ای از تقدس به دور آن کشیده شده است و افراد جرأت نمی کنند این گونه اعمال را در بوته نقد بگذارند.
یکی از این اعمال پیاده روی به سوی حرم ائمه است و یکی دیگر اعتکاف. در این مقال قصد دارم در مورد پیاده روی صحبت کنم.
فیلم تخیلی ولی واقعی. انسان عفریت می شود یا زامبی!
سال ها پیش وقتی فیلم های تخیلی را می دیدم که در آن ها یک موجود وحشتناک در بدن یک انسان تخم گذاری می کند و سپس این تخم ها به هیولائی تبدیل می شوند، با خود می گفتم این فیلم ها صددرصد تخیلی هستند و ارزش دیدن ندارند. همچنین بازی های کامپیوتری یا فیلم های سینمایی که زامبی ها را به تصویر می کشد. (زامبی موجود شبه انسانی است که از خصوصیات مثبت انسانی تهی شده و به دنبال این است که انسان های سالم را هم مانند خود بیمار کند. با هر کس تماس برقرار کند او هم زامبی می شود).
امروزه نظرم در این رابطه تغییر کرده است. گرچه این فیلم ها تخیلی هستند با یک نگاه موشکافانه باید گفت کاملا و صددرصد واقعی اند. همان اندازه واقعی که داستان سیمرغ عطار واقعی است و نیز داستان رستم و سهراب فردوسی. همه این ها از یک منظر، کاملا واقعی هستند.
